سیاست خارجی آمریکا در خاورمیانه پس از ۱۱ سپتامبر از منظر رئالیسم، لیبرالیسم و سازه انگاری

سیاست خارجی امریکا در خاور میانه پس از حادثه یازدهم سپتامبر 1002 را می توان از منظر رویکردها یا نظریه های روابط بین الملل توضیح داد و فهمی از آن بدست آورد.اما آن رویکرد یا نظریه ای می تواند فهم بهتری از عملکرد این کشور در خاور میانه ارائه دهد که شاخص های هستی شناسه ی آن کمترین میزان تناقض و بیشترین تطبیق را با عملکرد امریکا داشته باشد.نویسندگان این مقاله به جهت نقش آفرینی مؤثر عناصر ایدئولوژیک و هنجاری در سیاست خارجی آمریکا پس از یازدهم سپتامبر ادعا دارند فهم بهتر و دقیقتر از عملکرد این کشور را می توان از منظر نظریه ی سازه انگاری به دست آورد.از این منظر،هنجارهای ملی و بین المللی به عنوان یک متغبر مستقل،همواره نقش مهم و تعیین کننده ای در جهت گیری سیاست خارجی امریکا داشته اند.این مهم باعث شده است که امریکا منطق برازندگی را به جای منطق نتیجه در سیاست خارجی خود همواره برگزینند.به کلام دیگر هنجارهای تعیین کننده در سیاست خارجی آمریکا،هویتی را بر روح سیاست ورزان آمریکا می دمد که آنها کنشی را برمی گزینند که دیگران از آنها انتظار دارند(هویت جمعی)و همچنین کنش خود را براساس رسالتی که برای خود تعریف کرده اند تنظیم می کنند(هویت نقشی).در این راستا دولت مردان کاخ سفید حاضر شدند حتی ساختارهای نظام بین الملل را در جهت اهداف ایدئولوژیک خود تغییر دهند(توافق نسبی کارگزار بر ساختار)